นิทานเรื่อง - มายาลืมความกตัญญู || ท่านางข้าม

 กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในท่ามกลางหุบเขา แม่น้ำลำธาร และธรรมชาติที่รายล้อมอันงดงาม มีเด็กสาวกำพร้าตั้งแต่เด็กชื่อมายา เธอได้รับการเลี้ยงดูจากหมอการแพทย์แผนโบราณอันเลื่องชื่อ นามว่า หมอหลิว ซึ่งท่านมีความชำนาญในการใช้สมุนไพรรักษาโรคต่าง ๆ ได้เป็นอย่างดี จนเป็นที่ชื่นชมของบรรดาชาวบ้านต่าง ๆ ในหมู่บ้าน หมอหลิวผู้ชาญฉลาดและเชี่ยวชาญคนนี้ ได้ถ่ายทอดวิชาการแพทย์สมุนไพรให้แก่มายาตั้งแต่เด็กจนโต หมอหลิวจึงเป็นทั้งพ่อและอาจารย์ของเธอในเวลาเดียวกัน

เมื่อเวลาผ่านไปมายามีอัตตาและความทะเยอทะยานมากขึ้น และเธอเริ่มเชื่อว่าทักษะของเธอเองมีมากกว่าทักษะของอาจารย์หลิว เธอไม่เคารพอาจารย์อีกต่อไป บวกกับความแก่ชราของอาจารย์หลิวก็เพิ่มขึ้น เธอทิ้งอาจารย์หลิวไว้ที่กระท่อมเพียงลำพัง และได้ออกเดินทางเข้าหมู่บ้านเพื่อทดสอบรักษาผู้คนและเก็บเงินจากการรักษาที่แสนแพงได้เป็นกอบเป็นกำ

มายาได้ออกเดินทางไปสู่หมู่บ้านที่ห่างไกลจากหุบเขาที่เคยอาศัยอยู่ วันหนึ่งในขณะที่มายากำลังเดินอยู่ที่ตลาดของหมู่บ้านแห่งนี้ มายาได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งชื่อเหม่ยหลิง ซึ่งป่วยด้วยโรคลึกลับ มายามั่นใจว่าทักษะของเธอจะเพียงพอที่จะรักษาเหม่ยหลิงได้ แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามอย่างไรก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผล มิหนำซ้ำเธอยังใช้การรักษาผิดวิธีจนทำให้คนไข้เหม่ยหลิงมีอาการทรุดหนักลงเรื่อย ๆ จนเสียชีวิตไปในที่สุด บรรดาญาติ ๆ ของเหม่ยหลิงต่างโกรธแค้นในความไม่เอาไหนของเธอ ต่างพากันรุมด่าว่าเธออย่างหนัก จนมายารู้สึกท้อ ความสิ้นหวังเริ่มกัดกินในหัวใจเธออย่างหนัก

เมื่อรู้สึกสูญเสียและพ่ายแพ้ มายาหวนนึกถึงฉากอันเงียบสงบของธรรมชาติและภาพลักษณ์ของหมอชราผู้ชาญฉลาด อาจารย์หลิว เธอตระหนักว่าเธอหลงทางและละเลยคุณธรรมของความอ่อนน้อมถ่อมตนและความกตัญญู มายายอมรับความผิดพลาดของเธออย่างนอบน้อมและปรารถนาที่จะกลับไปหาอาจารย์หลิวของเธอ

เมื่อกลับมาที่หมู่บ้าน บนหุบเขาที่เธอเคยอาศัยอยู่ มายารีบเข้าไปหาอาจารย์หลิว และระบายความในใจแสดงความเสียใจที่เธอเคยอกตัญญูและความเย่อหยิ่งต่ออาจารย์ อาจารย์หลิวยิ้มแย้มและอ้าแขนต้อนรับเธอด้วยความเป็นห่วงเป็นใย มายาจึงเข้าใจถึงความสำคัญของการเติบโตและการเรียนรู้ผ่านบททดสอบของชีวิต

ภายใต้คำแนะนำของอาจารย์หลิวแล้ว เธอเริ่มสร้างรากฐานแห่งความกตัญญูของเธอขึ้นมาใหม่ เธอเรียนรู้ที่จะชื่นชมคุณค่าของความอ่อนน้อมถ่อมตน เธอตระหนักว่าการสำนึกรู้คุณและความกตัญญูกตเวทีคือตัวประกอบสำคัญหนึ่ง ที่จะทำให้คน ๆ นึงประสบความสำเร็จได้

เธอได้เรียนรู้วิชาทางการแพทย์จนเชี่ยวชาญกว่าเดิม เก็บเกี่ยวประสบการณ์การรักษามากขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มมีชื่อเสียงมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่แพ้อาจารย์หลิวในอดีต แต่ครั้งนี้เธอจะไม่ลืมบุญคุณที่อาจารย์หลิวเคยเลี้ยงดูและถ่ายทอดวิชาให้เธอ ด้วยความดีของเธอที่มีในครั้งนี้จึงทำให้เธอยิ่งประสบความสำเร็จในอาชีพการแพทย์มากขึ้นเรื่อย ๆ ผู้คนต่างพากันสรรเสริญและยกเธอเป็นแบบอย่างที่ดี

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

ความอ่อนน้อมถ่อมตนและความกตัญญูสำนึกรู้คุณ เป็นพลังอันยิ่งใหญ่ที่จะนำพาเราไปสู่ความสำเร็จได้ คนเราอาจทำผิดพลาดได้ แต่เมื่อรู้ตัวแล้วให้รีบปรับปรุงแก้ไข เอาสิ่งที่ผิดมาเป็นบทเรียน สุดท้ายสิ่งดี ๆ ที่เราทำก็จะชักนำเรากลับมาสู่เส้นทางแห่งความสำเร็จได้เช่นกัน