ตำนานเงายักษ์กับแสงจันทร์ | เรื่องสั้นสไตล์นิยาย โดย ท่านางข้าม

 ณ หมู่บ้านเล็กๆ ริมเชิงเขาใหญ่ มีตำนานเล่าขานสืบต่อกันมาช้านาน ถึงเรื่องราวของ "เงายักษ์กินคน" ที่ออกอาละวาดในคืนเดือนหงาย

 เงาประหลาดคล้ายสัตว์ร้ายขนาดมหึมา จะปรากฏขึ้นพร้อมเสียงกรีดร้องโหยหวนชวนขนหัวลุก ก่อนจะไล่ล่าผู้เคราะห์ร้ายที่หลงเหลืออยู่ในความมืด

ชาวบ้านต่างหวาดกลัว ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเท้าออกจากบ้านยามค่ำคืน ตำนานนี้ส่งต่อกันมาหลายชั่วอายุคน จนกระทั่งวันหนึ่ง เด็กหนุ่มชื่อ "ต้น" และเพื่อนสนิทอีกสองคน ตัดสินใจที่จะท้าทายความเชื่อนี้ พวกเขาไม่เชื่อว่าจะเป็นเรื่องจริง คิดว่าเป็นเพียงเรื่องเล่าที่ผู้ใหญ่ใช้ขู่เด็กๆ

คืนเดือนเพ็ญมาถึง ต้นและเพื่อนๆ มุ่งหน้าสู่เชิงเขา พวกเขามีเพียงตะเกียงดวงเล็กๆ เป็นเพื่อนร่วมทาง เดินลึกเข้าไปในป่า เสียงใบไม้แห้งกรอบแกรบใต้ฝ่าเท้าดังแทรกความเงียบสงัด บรรยากาศวังเวงราวกับมีใครกำลังจับจ้อง

ทันใดนั้น แสงจันทร์สาดส่องลงมา เงายาวคล้ายสัตว์ร้ายปรากฏบนพื้นดิน เสียงร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วบริเวณ ต้นและเพื่อนๆ ตกใจจนแทบหยุดหายใจ แต่พวกเขาก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว พวกเขาจะไม่ยอมแพ้ พวกเขาจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าตำนานนี้ไม่เป็นความจริง

พวกเขาตัดสินใจเดินตามเงาประหลาดนั้นไป แม้ใจจะเต้นระทึก แต่พวกเขาก็ไม่ยอมถอย เงาพาพวกเขาขึ้นไปบนเขาสูงชัน เสียงร้องโหยหวนยังคงดังอยู่ไม่ไกล

ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงยอดเขา ที่นั่น พวกเขาพบกับภาพที่น่าอนาถใจ ชายชราคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด แสงจันทร์สาดส่องร่างของเขา ทอดเงายาวลงไปยังเชิงเขาเบื้องล่าง

ต้นและเพื่อนๆ เข้าไปหาชายชรา เขาเล่าว่าเขาป่วยเป็นอัมพาต ต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดสาหัสในยามค่ำคืน เขาไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ต้องทิ้งตัวเองให้อยู่กับความโดดเดี่ยวและเจ็บปวด

เงายักษ์ที่ทุกคนหวาดกลัว แท้จริงแล้วคือเงาของชายชราที่พยายามขยับตัวด้วยความเจ็บปวด เสียงกรีดร้องโหยหวนคือเสียงร้องครวญครางของเขา

ต้นและเพื่อนๆ รู้สึกสงสารชายชรา พวกเขาตัดสินใจช่วยเหลือ พวกเขาแบกร่างของชายชราลงจากเขา กลับไปยังหมู่บ้าน และพาเขาไปหาหมอ

เช้าวันรุ่งขึ้น ต้นเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ชาวบ้านฟัง ทุกคนต่างตกตะลึง พวกเขาไม่เคยคิดว่าตำนานที่น่ากลัวนั้นจะมีเบื้องหลังที่น่าเศร้าเช่นนี้

จากวันนั้นเป็นต้นมา ชาวบ้านก็ไม่กลัว "เงายักษ์กินคน" อีกต่อไป พวกเขากลับรู้สึกเห็นใจชายชรา และช่วยกันดูแลเขาอย่างดี

ตำนานที่เคยเป็นตัวแทนของความหวาดกลัว กลับกลายเป็นเครื่องเตือนใจให้ทุกคนเห็นอกเห็นใจผู้อื่น และไม่ตัดสินสิ่งต่างๆ เพียงแค่สิ่งที่เห็นภายนอก