ภวังค์รักข้ามภพ | เรื่องสั้นสไตล์นิยาย โดย ท่านางข้าม

 แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงมายังตลาดเก่าแก่แห่งหนึ่ง ยายเมี้ยน หญิงชราใจดี นั่งขายผักอยู่หน้าร้านเล็กๆ ของเธอ วันนี้เป็นอีกวันที่เงียบเหงา ลูกค้าบางตา แต่ยายเมี้ยนก็ยังคงยิ้มแย้มแจ่มใส

ทันใดนั้น เด็กชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหา ยายเมี้ยนรู้สึกคุ้นหน้าเด็กชายคนนี้เหลือเกิน แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน เด็กชายซื้อผักไปเล็กน้อย ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ยายเมี้ยนครุ่นคิดถึงใบหน้าคุ้นเคยนั้น

ตกเย็น ยายเมี้ยนเก็บร้านเตรียมตัวกลับบ้าน ขณะที่กำลังจะปิดร้าน เงาตะคุ่ม ๆ ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ยายเมี้ยนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าเป็นทองใบ สามีของเธอที่เสียชีวิตไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน

“ทองใบ!” ยายเมี้ยนอุทานออกมาด้วยความดีใจ

วิญญาณของทองใบยิ้มให้ยายเมี้ยนด้วยความรักและอาลัย ก่อนจะค่อยๆ เลือนหายไป ทิ้งให้ยายเมี้ยนยืนน้ำตาคลออยู่คนเดียว

หลวงพ่อรูปหนึ่งเดินเข้ามาหา ยายเมี้ยนสะดุ้งสุดตัว เธอเงยหน้ามองหลวงพ่อด้วยความประหลาดใจ

"อาตมาเห็นโยมนั่งสมาธิอยู่หน้าบ้านนานแล้ว จึงเป็นห่วงเดินมาดู" หลวงพ่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

ยายเมี้ยนเล่าเรื่องที่เธอพบวิญญาณทองใบให้หลวงพ่อฟัง หลวงพ่อนั่งฟังอย่างตั้งใจ ก่อนจะกล่าวว่า

"สิ่งที่โยมเห็น อาจเป็นภาพนิมิตจากสมาธิก็เป็นได้"

ยายเมี้ยนขมวดคิ้ว เธอไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เธอเห็นเป็นเรื่องจริงหรือเป็นเพียงภาพลวงตา

"ไม่ว่าสิ่งที่โยมเห็นจะเป็นอะไร อาตมาอยากให้โยมสวดมนต์แผ่เมตตาให้ทองใบ และใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน" หลวงพ่อกล่าว

ยายเมี้ยนพยักหน้ารับ เธอหลับตาลงและเริ่มสวดมนต์

หลายวันผ่านไป ยายเมี้ยนยังคงขายผักอยู่ที่ตลาดเช่นเคย จนกระทั่งวันหนึ่ง ชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคยก็เดินเข้ามาพร้อมกับหญิงสาว ยายเมี้ยนจำได้ทันทีว่าชายหนุ่มคนนี้คือเด็กชายที่เคยมาซื้อผักเมื่อหลายวันก่อน แต่ที่ทำให้ยายเมี้ยนตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ ชื่อของชายหนุ่มและหญิงสาว

“สวัสดีครับยาย ผมชื่อทองใบ นี่เมี้ยน แฟนผมครับ” ชายหนุ่มพูดขึ้น

ยายเมี้ยนทรุดลงไปกับพื้นด้วยความตกใจ เธอรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เธอได้ย้อนเวลากลับมา

ภาพความทรงจำเก่าๆ ผุดขึ้นมาในหัว ยายเมี้ยนจำได้ว่าเธอเคยย้อนเวลากลับไปเจอทองใบตอนเด็ก และเธอก็ได้ย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง เพื่อมาเจอตัวเองตอนสาวและทองใบตอนหนุ่ม

ยายเมี้ยนพยายามตั้งสติ เธอรู้ว่าเธอต้องยอมรับความจริงนี้ เธอตัดสินใจใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับปัจจุบัน เธอรู้ว่าอดีตไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่เธอสามารถสร้างอนาคตที่ดีได้

ยายเมี้ยนนั่งมองทองใบและเมี้ยนเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม เธอรู้ว่าเธอจะไม่มีวันลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่เธอก็พร้อมที่จะก้าวต่อไป

แต่แล้ว รอยยิ้มของยายเมี้ยนก็ค่อยๆ จางหายไป เธอเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ทำไมทองใบถึงยังดูหนุ่มแน่นเหมือนเดิม ทั้งที่เวลาผ่านไปนานแล้ว? ทำไมเมี้ยนถึงดูเหมือนยายเมี้ยนตอนสาว?ยายเมี้ยนมองไปที่ปฏิทิน วันที่และปีที่แสดงอยู่ทำให้ยายเมี้ยนแทบหยุดหายใจ ปีนี้ไม่ใช่ปีปัจจุบัน แต่มันคือปีที่ทองใบเสียชีวิต ยายเมี้ยนได้ย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ เธอกลับมาในวันที่เธอไม่อยากจะเจอมากที่สุด

ยายเมี้ยนลืมตาขึ้น เหงื่อกายแตกพลั่ก เธอหอบหายใจแรง

"เป็นอะไรไปยายเมี้ยน" หลวงพ่อยังคงนั่งอยู่ข้างๆ

"อิ...อิฉันไม่แน่ใจ" ยายเมี้ยนตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ไม่เป็นไรหรอกโยม ทุกสิ่งล้วนเป็นอนิจจัง" หลวงพ่อพูดปลอบ

ยายเมี้ยนพยักหน้า เธอหลับตาลงอีกครั้ง คราวนี้ เธอภาวนาขอให้ทองใบไปสู่สุคติ และขอให้เธอมีสติตั้งมั่นอยู่กับปัจจุบัน