คำสาปแห่งวิหารสุริยัน | เรื่องสั้นสไตล์นิยาย โดย ท่านางข้าม

 รุ่งอรุณแห่งการเดินทางสู่ปริศนา และคำสาปแห่งวิหารสุริยัน เมื่ออัคนี หนุ่มหล่อผมสีทอง ดวงตาสีดำกลมโต ได้เดินทางไปตามแผนที่โบราณเพื่อตามหาบางอย่าง

หมอกหนาปกคลุมทั่วผืนป่าโบราณ เสียงนกร้องประสานขับขานบทเพลงแห่งรุ่งอรุณ ทว่ากลางความสงบนั้น กลับมีเงาหนึ่งเคลื่อนไหวอย่างเงียบงัน เงาของชายหนุ่มผู้มีนามว่า 'อัคนี'

ใบหน้าคมสันของอัคนีเรียบเฉย ดวงตาสีนิลจับจ้องไปยังแผนที่เก่าคร่ำคร่าในมือ แผนที่ซึ่งบ่งบอกเส้นทางสู่ 'วิหารสุริยัน' สถานที่ซึ่งว่ากันว่าซุกซ่อนความลับดำมืดแห่งอดีตเอาไว้ อัคนีออกเดินทางตามหาความจริงนี้ แต่เหตุใดความจริงจึงต้องถูกปิดบัง? ปริศนานี้ติดตรึงอยู่ในใจเขาไม่ต่างจากหนามแหลม "ข้าจะเปิดโปงทุกสิ่ง แม้ต้องแลกด้วยชีวิต" อัคนีพึมพำกับตนเอง ก่อนจะเก็บแผนที่ใส่ย่าม สะพายดาบคู่ใจ และออกเดินทางฝ่าดงทึบเบื้องหน้า

ระหว่างทาง อัคนีต้องเผชิญอุปสรรคนานัปการ ทั้งสัตว์ร้าย เส้นทางลวงตา และกับดักอันตราย ทว่าด้วยไหวพริบและฝีมือ เขาสามารถเอาชนะได้ทุกสิ่ง จนในที่สุด อัคนีก็มาถึงเบื้องหน้าวิหารสุริยัน

วิหารแห่งนี้ใหญ่โตโอ่อ่าเกินกว่าจะบรรยาย ผนังแกะสลักลวดลายวิจิตรบรรจง ประตูบานมหึมาปิดสนิทราวกับกำลังรอคอยผู้มาเยือน อัคนีผลักประตูเข้าไปอย่างไม่ลังเล ภายในวิหารมืดสนิท มีเพียงแสงสลัวจากคบเพลิงตามผนัง "มีใครอยู่หรือไม่" อัคนีเอ่ยถาม แต่ไร้เสียงตอบรับ มีเพียงเสียงสะท้อนของตัวเขาเอง

อัคนีเดินลึกเข้าไปในวิหาร ผ่านห้องโถงยาวเหยียด ประติมากรรมเทพเจ้า และภาพเขียนฝาผนังเล่าขานตำนานเก่าแก่ จนกระทั่งมาถึงห้องสุดท้าย ห้องซึ่งมีแท่นบูชาตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง บนแท่นมีหีบใบหนึ่งวางอยู่ อัคนีรู้ทันที นี่คือจุดหมายของเขา

เขาเปิดหีบอย่างระมัดระวัง ภายในมีเพียงกระดาษแผ่นเดียว อัคนีหยิบขึ้นมาอ่าน เนื้อความบนกระดาษนั้นทำให้เขาตกตะลึง "ความลับที่แท้จริง... คือตัวข้าเอง"

ทันใดนั้น วิหารก็สั่นสะเทือน แสงสว่างเจิดจ้าจากแท่นบูชา อัคนีถูกแสงนั้นกลืนกิน แต่แทนที่ร่างเขาจะสลายไป เขากลับรู้สึกถึงพลังมหาศาลหลั่งไหลเข้ามาในกาย

แสงสว่างจางหายไป อัคนียืนอยู่ที่เดิม แต่รอบกายเขาเปลี่ยนไป เขาอยู่ในห้องเดิม แต่ทุกอย่างดูเก่าคร่ำคร่าและทรุดโทรม คบเพลิงริบหรี่ เสียงลมหวีดหวิวราวกับเสียงร้องโหยหวน "นี่มัน..." อัคนีพึมพำ

ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาจากด้านหลัง อัคนีหันกลับไป เห็นชายชราผมขาวโพลนในชุดคลุมยาวสีดำ ใบหน้าเหี่ยวย่น แต่ดวงตาสีนิลคู่หนึ่งยังคงคมกล้า "ในที่สุด... เจ้าก็มาถึง" ชายชรากล่าว 

"ท่านคือ..."

"ข้าคือผู้เฝ้าวิหารแห่งนี้ และเป็นผู้เขียนข้อความนั้น"

"เหตุใดท่านจึง..."

ชายชราแสยะยิ้ม "เจ้าอ่านข้อความนั้นไม่ครบถ้วน ความลับที่แท้จริง คือ... เจ้าคือตัวตายตัวแทนของข้า" อัคนีเบิกตากว้าง ชายชราหัวเราะเสียงแหบพร่า "ข้าถูกผนึกไว้ที่นี่ เพื่อรอคอยผู้สืบทอดที่จะมาปลดปล่อยข้า และเจ้า... คือผู้ที่ถูกเลือก"

"แต่ข้า..."

"อย่าได้ขัดขืนเลย อัคนี แผนที่เก่าคร่ำคร่านั้น ได้ถูกส่งต่อไปยังคนรุ่นแล้วรุ่นเล่า เพื่อล่อลวงผู้โชคร้ายเช่นเจ้าให้มาติดกับดักนี้"

อัคนีรู้สึกถึงพลังในกายเริ่มเปลี่ยนแปลง ร่างกายเขาเริ่มสั่นไหว เรี่ยวแรงลดลง "และในไม่ช้า... เจ้าก็จะกลายเป็นข้า"  ดวงตาของชายชราเปล่งประกาย และกำลังหนุ่มขึ้นเรื่อย ๆ 

ชายชราหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่ร่างของอัคนีค่อยๆ เลือนหายไป ทิ้งไว้เพียงแผนที่เก่าคร่ำคร่า ที่ตอนนี้ว่างเปล่าไร้ซึ่งเส้นทางใดๆ รอคอยผู้หลงผิดคนต่อไป

อัคนีไม่ใช่ผู้ถูกเลือก แต่เป็นเหยื่อของคำสาป เขาต้องกลายเป็นผู้เฝ้าวิหารคนต่อไป และรอคอยผู้สืบทอดคนใหม่ที่จะมาปลดปล่อยเขาจากพันธนาการนี้ 

(คลิป)