ฝันร้ายที่ปลายรุ่งอรุณ | เรื่องสั้นสไตล์นิยาย โดย ท่านางข้าม

 แสงจันทร์สาดส่องกระท่อมไม้ไผ่หลังเล็ก ท่ามกลางท้องทุ่งอันเงียบสงัด หญิงสาวนามว่า "มายา" นอนหลับฝันหวาน บนใบหน้าฉายแววสุขล้น คล้ายกำลังจมดิ่งสู่ห้วงนิทราอันแสนสุข

ในความฝัน มายาพบชายหนุ่มรูปงาม เขามอบช่อดอกไม้ป่า กลิ่นหอมหวานละมุนชวนให้เคลิบเคลิ้ม ชายหนุ่มกระซิบแผ่วเบา "เธอคือที่สุดของหัวใจ" มายายิ้มรับ ก่อนจะโผเข้ากอดเขาอย่างเต็มรัก

แต่ทว่า... ความอบอุ่นกลับเลือนหายไปในพริบตา ชายหนุ่มแปรเปลี่ยนเป็นอสูรกาย ดวงตาแดงก่ำน่าสะพรึง เขากระชากมายาเข้าหาตัว กรงเล็บแหลมคมจิกทึ้งเนื้อหนัง เธอหวีดร้องสุดเสียง แต่ไร้ซึ่งผู้ใดได้ยิน

มายาผุดลุกจากที่นอน เหงื่อท่วมกาย หอบหายใจแรง คล้ายเพิ่งหนีรอดจากฝันร้าย เธอลูบหน้าอกตัวเองแผ่วเบา ปลอบประโลมหัวใจที่เต้นระรัว

"แค่ฝัน... แค่ฝัน..."

มายาพยายามข่มตาหลับอีกครั้ง แต่ภาพอสูรกายยังคงติดตา เธอตัดสินใจลุกขึ้น เปิดประตูกระท่อมออกไปรับลมเย็น

แสงแรกแห่งรุ่งอรุณสาดส่องมายา เธอสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามสลัดความกลัวออกไป แต่ความรู้สึกไม่ดีก็ยังคงกัดกินหัวใจ

"ต้องทำอะไรสักอย่าง" มายาพึมพำกับตัวเอง

เธอตัดสินใจเดินทางไปหาหมอดูประจำหมู่บ้าน หวังว่าจะได้คำตอบและวิธีแก้ไขจากฝันร้ายที่ค้างคาใจ

หมอดูเพ่งมองมายาอย่างลึกลับ ก่อนจะเอ่ยเสียงเครียด "ฝันของเจ้าเป็นลางร้าย บอกถึงภัยอันตรายที่กำลังจะมาถึง เจ้าต้องรีบสะเดาะเคราะห์ มิเช่นนั้นจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น"

มายารู้สึกใจหายวาบ เธอทำตามคำแนะนำของหมอดูอย่างเคร่งครัด หวังว่าจะช่วยปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายออกไป

หลายวันผ่านไป มายาใช้ชีวิตด้วยความระมัดระวัง เธอหลีกเลี่ยงการออกไปไหนมาไหนในเวลากลางคืน และพยายามไม่คิดถึงฝันร้ายนั้นอีก

คืนหนึ่ง มายานอนหลับสนิท เธอฝันอีกครั้ง คราวนี้เธออยู่ในทุ่งดอกไม้กว้างใหญ่ ลมพัดเอื่อยๆ พัดพาดอกไม้สีสวยให้ไหวเอน ชายหนุ่มรูปงามคนเดิมปรากฏตัวขึ้น เขายิ้มให้เธออย่างอบอุ่น ก่อนจะยื่นมือมาเชิญชวนเธอไปด้วยกัน

มายาลังเล แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจยื่นมือไปจับมือเขา ทั้งสองวิ่งเล่นในทุ่งดอกไม้อย่างมีความสุข

ทันใดนั้น ทุ่งดอกไม้ก็เหี่ยวเฉาลง ชายหนุ่มแปรเปลี่ยนเป็นอสูรกายอีกครั้ง เขากระชากมายาเข้าหาตัว กรงเล็บแหลมคมจิกทึ้งเนื้อหนัง เธอหวีดร้องสุดเสียง แต่ไร้ซึ่งผู้ใดได้ยิน

มายาผุดลุกจากที่นอน เหงื่อท่วมกาย เธอทรุดลงกับพื้น ร้องไห้โฮออกมา ความกลัวและความสิ้นหวังถาโถมเข้าใส่เธอ

รุ่งเช้า มายาตัดสินใจอีกครั้ง เธอไปหาหมอดูคนเดิม เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง

หมอดูยิ้มอย่างมีเลศนัย "ข้าบอกเจ้าแล้วว่าฝันร้ายนั้นเป็นลางบอกเหตุ แต่เจ้ากลับไม่เชื่อ ข้าได้แต่หวังว่าเจ้าจะเรียนรู้จากความผิดพลาดครั้งนี้"

มายามองหมอดูด้วยความโกรธ เธอรู้สึกเหมือนถูกหลอก เธอเสียเงินทองไปมากมาย แต่ฝันร้ายก็ยังคงตามหลอกหลอนเธอ

"ข้าจะไม่ยอมแพ้" มายาพูดกับตัวเองอย่างหนักแน่น

เธอตัดสินใจเผชิญหน้ากับความกลัว มายาเริ่มศึกษาเกี่ยวกับความฝัน เธอเรียนรู้ที่จะควบคุมความฝันของตัวเอง และในที่สุด เธอก็สามารถเปลี่ยนฝันร้ายให้กลายเป็นฝันดีได้

มายาไม่เคยฝันร้ายอีกเลย เธอเรียนรู้ว่าความกลัวที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่ฝันร้าย แต่อยู่ที่การยอมแพ้ต่อความกลัวต่างหาก

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า: บางครั้ง การแก้ปัญหาอาจไม่ได้อยู่ที่การพึ่งพาสิ่งภายนอก แต่อยู่ที่การเผชิญหน้าและเอาชนะความกลัวในจิตใจของเราเอง