จดหมายจากความทรงจำ | เรื่องสั้นในสไตล์นิยาย โดย ท่านางข้าม

 กระท่อมไม้เก่าทรุดโทรมกลางทุ่งนา ลมพัดเอื่อยๆ พัดต้นข้าวสีทองให้ไหวเอนราวกับเกลียวคลื่น สายฝนโปรยปรายลงมาเบาๆ ในกระท่อมหลังนั้น มีหญิงชราอาศัยอยู่เพียงลำพัง ชื่อของเธอคือ ยายปิ่น

 เธอมีหลานชายคนหนึ่งชื่อ ไม้ พ่อแม่ของไม้เสียชีวิตไปตั้งแต่ไม้ยังเล็ก ยายปิ่นจึงเลี้ยงไม้มาเหมือนลูกแท้ๆ ไม้ทำงานในเมืองใหญ่ ส่งเงินมาให้ยายทุกเดือน ยายปิ่นจะรอคอยจดหมายจากหลานชายด้วยความตื่นเต้น

วันหนึ่ง ไม้กลับมาเยี่ยมบ้าน เขาซื้อของขวัญมากมายมาฝากยาย ยายปิ่นดีใจมาก เธอทำอาหารที่หลานชอบ ไม้กินข้าวด้วยความเอร็ดอร่อย เขาเล่าเรื่องราวต่างๆ ในเมืองให้ยายฟัง ยายปิ่นฟังหลานชายด้วยความสุขใจ

ก่อนกลับ ไม้ให้เงินยายปิ่นก้อนใหญ่ ยายปิ่นรับเงินนั้นไว้ด้วยความขอบคุณ เธอรู้ว่าหลานทำงานหนัก เธออยากให้หลานเก็บเงินไว้ใช้เองบ้าง แต่ไม้ยืนยันว่าเขาอยากให้ยายมีความสุข

หลังจากไม้กลับไป ยายปิ่นเก็บเงินไว้ในกล่องไม้เก่าใต้เตียง เธอจะนำเงินนั้นออกมาดูบ่อยๆ เธอภูมิใจในตัวหลานชายมาก เธอรู้ว่าเขาเป็นคนดีและกตัญญู

หลายปีผ่านไป ไม้แต่งงานมีครอบครัว เขาไม่ค่อยได้กลับมาเยี่ยมบ้าน ยายปิ่นเข้าใจว่าหลานมีภาระมากขึ้น เธอไม่เคยโกรธหลาน เธอภาวนาให้หลานมีความสุข

วันหนึ่ง ยายปิ่นล้มป่วยหนัก เธอถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ไม้รีบกลับมาเยี่ยมยาย เขาเสียใจมากที่เห็นยายอ่อนแอลง

ยายปิ่นมองหน้าหลานชายด้วยความรัก เธอรู้ว่าเวลาของเธอใกล้จะหมดแล้ว เธออยากบอกอะไรบางอย่างกับหลานชาย ไม้พยักหน้ารับ เขากอดยายแน่น

ไม่นาน ยายปิ่นก็จากไปอย่างสงบ ไม้จัดงานศพให้ยายอย่างดี ญาติๆ และเพื่อนบ้านมาร่วมงานกันมากมาย ทุกคนต่างพูดถึงความดีของยายปิ่น

หลังจากงานศพ ไม้กลับไปที่กระท่อมของยาย เขาอยากเก็บของของยายไว้เป็นที่ระลึก

ขณะที่ไม้กำลังเก็บของ เขาพบกล่องไม้เก่าใต้เตียง เขาเปิดกล่องออกดู ข้างในมีเงินอยู่เต็มกล่อง พร้อมกับจดหมายฉบับหนึ่ง

ไม้หยิบจดหมายขึ้นมาอ่าน มันเป็นจดหมายที่เขาเขียนถึงยายเมื่อหลายปีก่อน เนื้อความในจดหมายทำให้เขาตะลึงและตกใจมาก

ในจดหมายฉบับนี้จริง ๆ เขาได้ลืมมันไปนานแล้ว เนื้อความในจดหมายไม้เขียนบอกยายว่าไม่ได้กลับบ้านสักพักใหญ่ ๆ เพราะมีงานที่ต้องรีบทำ ซึ่งแท้จริงแล้วเขาป่วยเป็นโรคร้ายแรง หมอบอกว่าเขาอาจจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน เขาจึงตัดสินใจโกหกยายว่ายังทำงานอยู่และส่งเงินมาให้ เพื่อไม่ให้ยายเป็นห่วง ณ เวลานี้ ความทรงจำของไม้ค่อย ๆ เริ่มกลับมา

ขณะที่ไม้กำลังเงยหน้าขึ้นมองผืนน้ำ เขาสะดุดล้มลงกับพื้น ขณะที่มือเขาปัดไปโดนกองหิน กองหินนั้นก็พังลงมา เผยให้เห็นกล่องใบเล็กๆ ไม้เปิดกล่องนั้นออก ภายในมีสร้อยข้อมือเส้นหนึ่งและรูปถ่ายเก่าๆ รูปหนึ่ง

ไม้หยิบรูปถ่ายขึ้นมาดู มันเป็นรูปของเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ ยายปิ่น เด็กผู้ชายคนนั้นใส่สร้อยข้อมือเส้นเดียวกับที่อยู่ในกล่อง ไม้จำได้ทันทีว่านั่นคือตัวเขาเอง และเขาก็จำได้ว่าเขาเคยทำสร้อยเส้นนี้หายไปตอนเด็กๆ

ทันใดนั้น ภาพความทรงจำต่างๆ ก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวของไม้ เขาจำได้แล้วว่าเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน เขาจำได้ว่ายายปิ่นร้องไห้เสียใจมาก

ไม้เข้าใจแล้วว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเป็นเพียงวิญญาณที่ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ยายปิ่น ยายปิ่นรู้มาตลอดว่าเขาตายไปแล้ว แต่ยายก็ยังคงทำทุกอย่างเหมือนว่าเขายังมีชีวิตอยู่ เพื่อให้เขาไม่ต้องจากไปอย่างโดดเดี่ยว

ความรักของยายปิ่นแข็งแกร่งกว่าความตาย แม้ว่าไม้จะจากไปแล้ว แต่ยายก็ยังคงรักและดูแลเขาเสมอมา บางครั้งความรักก็สามารถท้าทายแม้กระทั่งกาลเวลา